ახალგაზრდა მამაკაცი დადის თავისით, სწრაფად, მაგრამ არა საკმარისად სწრაფად, შორს, მაგრამ არც ისე შორს. მან უნდა დაიჭიროს ბოლო მეტრო, Streetcar, ავტობუსი, აწარმოოს ყველა ორთქლის გემის ბანდაპლანები, დარეგისტრირდეს ყველა სასტუმროში, იმუშაოს ქალაქებში, უპასუხოს სურვილებს, ისწავლოს გარიგებები, აიღო სამუშაოები, იცხოვროს ყველა ბორტზე, იძინოს ყველა საწოლში. ერთი საწოლი არ არის საკმარისი,
(The young man walks by himself, fast but not fast enough, far but not far enough {faces slide out of sight, talk trails into tattered scraps, footsteps tap fainter in alleys}; he must catch the last subway, the streetcar, the bus, run up the gangplanks of all the steamboats, register at all the hotels, work in the cities, answer the wantads, learn the trades, take up the jobs, live in all the boardinghouses, sleep in all the beds. One bed is not enough, one job is not enough, one life is not enough. At night, head swimming with wants, he walks by himself alone.)
ახალგაზრდა მამაკაცს ასახულია, როგორც მარტოხელა ფიგურა, ულამაზესი ურბანული ლანდშაფტით, სწრაფად მოძრაობს, მაგრამ მისი ტემპითა და მანძილით არაადეკვატური შეგრძნებაა. ის ჩქარობს ტრანსპორტირების სხვადასხვა ფორმების დაჭერას, ნავიგაციაში, რომელიც სავსეა ქალაქის ცხოვრებით, რომელიც სავსეა მფრინავი ურთიერთქმედებებითა და გამხდარი ბგერებით. მისი მოგზაურობა ასახავს შესრულების უფრო ფართო ძიებას, რადგან ის სასწრაფოდ აგრძელებს მის ამბიციებს ქუჩების ანონიმურობის ფონზე.
სასწრაფო გრძნობითა და უფრო მეტი სურვილით გამოწვეული, ის აღიარებს, რომ ერთი სამუშაო, ერთი საწოლი ან ერთი სიცოცხლე არ არის საკმარისი მისი სურვილების დასაკმაყოფილებლად. როგორც ღამე ეცემა, ის მარტო აღმოჩნდება, თავის მისწრაფებებთან და მისი შეუსრულებელი სურვილების წონით. ეს ხაზს უსვამს გარდამავალ სამყაროში მნიშვნელობის ძიების ბრძოლას, სადაც კავშირები დროებითი და ჭეშმარიტი კმაყოფილება რჩება მოუხერხებელი.