ტოლკინმა დაათვალიერა ბერენისა და ტინუვიელის ისტორია, როგორც პროტოტიპი განმეორებადი თემისთვის, მის ნაწარმოებში, განსაკუთრებით ჰობიების კონტექსტში. მას სჯეროდა, რომ ისტორიაში მნიშვნელოვანი ცვლილებები ხშირად წარმოიქმნება ერთი შეხედვით უმნიშვნელო და უძლური მოქმედებებისაგან, ვიდრე ძლიერი ან ღვთიური მმართველებისგან. ეს პერსპექტივა ასახავს უფრო ღრმა ზღაპარს და ქრისტიანულ რწმენას ბედნიერ დაბოლოებებში, სადაც დაჩაგრულები იბრუნებენ თავიანთ სიხარულს და კანონიერ ადგილს.
ეს იდეა განსაკუთრებით რეზონანსული იყო ტოლკინისთვის, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც დიდი ომი შეესწრო, სადაც რიგითი პირები მნიშვნელოვან როლს ასრულებდნენ გლობალური მოვლენების ჩამოყალიბებაში. ამგვარი გამოცდილებამ შეიძლება გავლენა მოახდინოს მის რწმენაზე, რომ მათ, ვინც სუსტია, შეიძლება ღრმად იმოქმედოს ისტორიის მიმდინარეობაზე, აძლიერებს მოსაზრებას, რომ გმირობა ხშირად გვხვდება პერსონაჟების ყველაზე თავმდაბალში.