ტოლკინი მოვიდა, რომ ბერენისა და ტინუვიელის ზღაპარი მიიჩნია, როგორც ”მოტივის პირველი მაგალითი - ჰობიტებში დომინანტი - რომ მსოფლიო ისტორიის უდიდესი პოლიტიკა,” მსოფლიოს ბორბლები ”, ხშირად იქცევიან არა ბატონებისა და გუბერნატორების, თუნდაც ღმერთების მიერ, არამედ ერთი შეხედვით უცნობი და სუსტი”. ასეთი მსოფლმხედველობა თანდაყოლილია ზღაპრისა და ქრისტიანული იდეის შესახებ იმ
(Tolkien came to regard the tale of Beren and Tinuviel as 'the first example of the motive {to become dominant in Hobbits} that the great policies of world history, "the wheels of the world", are often turned not by the Lords and Governors, even gods, but by the seemingly unknown and weak'. Such a worldview is inherent in the fairy-tale {and Christian} idea of the happy ending in which the dispossessed are restored to joy; but perhaps Tolkien was also struck by the way it had been borne out in the Great War, when ordinary people stepped out of ordinary lives to carry the fate of nations.)
ტოლკინმა დაათვალიერა ბერენისა და ტინუვიელის ისტორია, როგორც პროტოტიპი განმეორებადი თემისთვის, მის ნაწარმოებში, განსაკუთრებით ჰობიების კონტექსტში. მას სჯეროდა, რომ ისტორიაში მნიშვნელოვანი ცვლილებები ხშირად წარმოიქმნება ერთი შეხედვით უმნიშვნელო და უძლური მოქმედებებისაგან, ვიდრე ძლიერი ან ღვთიური მმართველებისგან. ეს პერსპექტივა ასახავს უფრო ღრმა ზღაპარს და ქრისტიანულ რწმენას ბედნიერ დაბოლოებებში, სადაც დაჩაგრულები იბრუნებენ თავიანთ სიხარულს და კანონიერ ადგილს.
ეს იდეა განსაკუთრებით რეზონანსული იყო ტოლკინისთვის, განსაკუთრებით მას შემდეგ, რაც დიდი ომი შეესწრო, სადაც რიგითი პირები მნიშვნელოვან როლს...
