ჩვენ შენნაირი ხალხი შურით და გვინდა, რომ შენ ვიყო; ჩვენ არ შეგვიძლია, ასე რომ, ჩვენ გაანადგურებთ თქვენ.
(We envy people like you, and we want to be you; we can't, so we destroy you.)
თავის მოგონებაში "კითხულობს ლოლიტას თეირანში", აზარ ნაფისი იკვლევს შურის და განადგურების რთულ ემოციებს, რომლებიც წარმოიქმნება ავტორიტარული საზოგადოებებში. იგი ასახავს იმაზე, თუ როგორ ხდება ზოგიერთი ადამიანი ეჭვიანობის სამიზნეები მათი თავისუფლების, ინტელექტის ან წარმატების გამო. ამ განწყობამ შეიძლება გამოიწვიოს სურვილი, რომ შეაფერხოს ან აღმოფხვრას ისინი, ვინც სხვებს დიდხანს განასახიერებენ, მაგრამ ვერ მიაღწევენ.
ნაფისის ციტატა აღძრავს ამ საზოგადოებრივი დინამიკის არსს, რაც გამოავლენს ადამიანის ბუნების მუქი ასპექტებს. ჩვენ მიერ აღფრთოვანებული აღფრთოვანების სურვილი შეიძლება გადაიქცეს უკმაყოფილებაში, რაც გამოიწვევს დესტრუქციულ ქცევას იმათ მიმართ, ვინც წარმოადგენს მიუწვდომელ იდეალებს. მისი მონათხრობით, ნაფისი ხაზს უსვამს ლიტერატურისა და პირადი სააგენტოს მნიშვნელობას ამგვარი ტენდენციების წინააღმდეგობის გაწევისას და პიროვნების იდენტურობის დასამტკიცებლად, საზოგადოებრივი ზეწოლის პირობებში.