შეიძლება შემდეგ ვთქვათ, რომ ტელეგრაფის წვლილი საზოგადოებრივ დისკურსში იყო შეუსაბამობის ღირსება და იმპოტენციის გაძლიერება. მაგრამ ეს ყველაფერი არ იყო: ტელეგრაფია ასევე გახადა საჯარო დისკუსია არსებითად არათანმიმდევრული. ამან გამოიწვია გატეხილი დრო და გატეხილი ყურადღება, გამოიყენოს ლუის მუმფორდის ფრაზა. ტელეგრაფის პრინციპული სიძლიერე იყო მისი ინფორმაციის
(We may say then that the contribution of the telegraph to public discourse was to dignify irrelevance and amplify impotence. But this was not all: Telegraphy also made public discourse essentially incoherent. It brought into being a world of broken time and broken attention, to use Lewis Mumford's phrase. The principle strength of the telegraph was its capacity to move information, not collect it, explain it or analyze it. In this respect, telegraphy was the exact opposite of typography.)
ნილ პოსტმანი, თავის წიგნში "გასართობად საკუთარი თავი სიკვდილით", ამტკიცებს, რომ ტელეგრაფმა მნიშვნელოვნად იმოქმედა საზოგადოებრივ დისკურსზე, როგორც ტრივიალურობის გაძლიერებით, ასევე უძლურების გრძნობის ხაზს უსვამს. იგი გარდაქმნა კომუნიკაციამ ისე, რომ ხშირად მხარი დაუჭირა ნივთიერებასთან შეუსაბამობას, რაც იწვევს დისკურსს, რომელიც ხასიათდება თანმიმდევრულობის ნაკლებობით. Telegraph– ის ინფორმაციის სწრაფად გადაცემის შესაძლებლობამ არ დაუშვა ღრმა ჩართულობა ან გააზრებული ანალიზი, რითაც შეცვალა ინფორმაცია მოიხმარდა და გაიაზრა.
გარდა ამისა, ფოსტალიონი აღნიშნავს, რომ ტელეგრაფიამ შექმნა დროისა და ყურადღების ფრაგმენტული გამოცდილება. ტიპოგრაფიისგან განსხვავებით, რომელიც ხელს უწყობს ინფორმაციის სტრუქტურირებულ და ანალიტიკურ მიდგომას, ტელეგრაფის სიძლიერე მხოლოდ ინფორმაციის გადაცემის სიჩქარეშია. ამ ცვლამ ხელი შეუწყო საზოგადოებრივი დისკურსის თანმიმდევრულობის შეფერხებას, რადგან კომუნიკაცია უფრო სწრაფად მიწოდებას ეხებოდა, ვიდრე მნიშვნელოვან დიალოგს, რაც ასახავს იდეებით გააზრებული ჩართულობისგან გამგზავრებას.