მთხრობელი განიხილავს არსებობის ბუნებას, გამოხატავს იმედგაცრუებისა და ინტროსპექციის გრძნობას. იგი გრძნობს, რომ მისი ანარეკლები, რომელიც მას ხედავს, მხოლოდ საკუთარი თავის წარმოდგენებია, რაც გამოავლენს მიზნისა და სიცოცხლისუნარიანობას. ეს თვითგამოცხადება იწვევს ცხოვრებისეული ბუნების რეალიზაციას, რადგან ის გრძნობს სიკვდილს უფრო ახლოს.
როდესაც იგი ასახავს მის სიკვდილიანობას, იგი აღიარებს, რომ იგი არ ემუქრება მტერს ან პირდაპირ საფრთხეს, არამედ თანდათანობით გაქრება, როგორც ხელმოწერის ნელი გაუქმება. ეს მეტაფორა ხაზს უსვამს გადადგომის ღრმა გრძნობას ცხოვრების დასრულების გარდაუვალობასთან დაკავშირებით, რაც ხაზს უსვამს არსებობის წყნარ სასოწარკვეთას განსაზღვრული მიზნის გარეშე.