ჩვენ გავეცანით, მაგრამ რას ვხედავთ, მართლა? საკუთარი თავის სარკისებური ანარეკლები, ჩვენი უსარგებლო, უსუსური სახეები, რომლებიც არაფერს ეძღვნება, განსაკუთრებით, რამდენადაც მე შემიძლია ამის გაკეთება. სიკვდილი ძალიან ახლოს არის, ფიქრობდა იგი. როდესაც ამ გზით ფიქრობ. მე ვგრძნობ, რომ მან გადაწყვიტა. რამდენად ახლოს ვარ. არაფერი მომკლავს; მე არ მყავს მტერი, არც ანტაგონისტი; მე
(We peep out, but what do we see, really? Mirror reflections of our own selves, our bloodless, feeble countenances, devoted to nothing in particular, insofar as I can fathom it. Death is very close, he thought. When you think in this manner. I can feel it, he decided. How near I am. Nothing is killing me; I have no enemy, no antagonist; I am merely expiring, like a magazine subscription: month by month.)
მთხრობელი განიხილავს არსებობის ბუნებას, გამოხატავს იმედგაცრუებისა და ინტროსპექციის გრძნობას. იგი გრძნობს, რომ მისი ანარეკლები, რომელიც მას ხედავს, მხოლოდ საკუთარი თავის წარმოდგენებია, რაც გამოავლენს მიზნისა და სიცოცხლისუნარიანობას. ეს თვითგამოცხადება იწვევს ცხოვრებისეული ბუნების რეალიზაციას, რადგან ის გრძნობს სიკვდილს უფრო ახლოს.
როდესაც იგი ასახავს მის სიკვდილიანობას, იგი აღიარებს, რომ იგი არ ემუქრება მტერს ან პირდაპირ საფრთხეს, არამედ თანდათანობით გაქრება, როგორც ხელმოწერის ნელი გაუქმება. ეს მეტაფორა ხაზს უსვამს გადადგომის ღრმა გრძნობას ცხოვრების დასრულების გარდაუვალობასთან დაკავშირებით, რაც ხაზს უსვამს არსებობის წყნარ სასოწარკვეთას განსაზღვრული მიზნის გარეშე.