ჩვენ მეორე ენაზე ვცურავთ, პირველში ვსუნთქავთ
(we swim in our second language, we breathe in our first)
"პარიზამდე მთვარეზე", ადამ გოპნიკი იკვლევს ენასა და იდენტურობას შორის რთულ ურთიერთობას, რადგან ის ასახავს პარიზში მცხოვრები გამოცდილების შესახებ. იგი აღწერს, თუ როგორ აყალიბებს ენა ჩვენს აღქმასა და ურთიერთქმედებებს, ხაზს უსვამს იმას, რომ ჩვენი მშობლიური ენა ღრმად არის გადახლართული ჩვენს ემოციურ და კულტურულ ფესვებთან. ეს კავშირი გავლენას ახდენს იმაზე, თუ როგორ ვიხილავთ ჩვენს გარშემო არსებულ სამყაროს, განსაკუთრებით იმ უცხო გარემოში, სადაც შეიძლება ვიგრძნოთ ადგილი, მეორე ენაზე ვეყრდნობით.
ციტატა "ჩვენ ვცურავთ ჩვენს მეორე ენაზე, ჩვენ ვსუნთქავთ ჩვენს პირველში" ამ გამოცდილების არსს იპყრობს. იგი გვთავაზობს, რომ მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანი შეიძლება გახდეს მეორე ენაზე საუბრისას, ეს არის პირველი ენა, რომელიც ნამდვილად ინარჩუნებს და განსაზღვრავს ჩვენს ფუნდამენტურ დონეზე. გოპნიკის თხრობა მკითხველს იწვევს, რომ განიხილონ, თუ როგორ ემსახურება ენა არა მხოლოდ კომუნიკაციის საშუალებად, არამედ როგორც ჭურჭელი ჩვენი ჩახლართული მოგონებებისა და იდენტურობისთვის, აყალიბებს გზას სხვადასხვა კულტურასთან.