"პარიზამდე მთვარეზე", ადამ გოპნიკი ასახავს იდეალიზებული, დახურული საზოგადოების ამერიკულ სურვილს, სადაც საქონელი ადვილად ხელმისაწვდომია, ხოლო შრომის რეალობა მოხერხებულად არის გაურკვეველი. იგი გვთავაზობს, რომ ეს ლტოლვა ვლინდება ისეთ ადგილებში, როგორიცაა Disney World, სადაც ყველაფერი ზედმიწევნით არის განკუთვნილი, რათა შექმნას უწყვეტი, მომაჯადოებელი გამოცდილება. აქ გამარტივებულია ცხოვრების სირთულე და მუშაობის უხეში რეალობა ხშირად იმალება სტუმრებისგან, ქმნის სანიტარული გარემოს.
გოპნიკის კრიტიკა ხაზს უსვამს კულტურულ ტენდენციას ესკაბიზმისკენ, სადაც ადამიანის გამოცდილების ავთენტური ასპექტები იმალება ან გარდაიქმნება რაღაც ნაკლებად შემაშფოთებლად. ამ გარემოში შენიღბული შრომითი ძალები დისკომფორტის გრძნობას იწვევს მათი არსებობის განხილვისას, მაგრამ ასეთი ადგილების სიფხიზლე ხშირად დაჩრდილებს ამ ეთიკურ შეშფოთებას. საბოლოო ჯამში, ავტორი გვიჩვენებს, თუ როგორ ეძებენ ამერიკელები თავშესაფარს ფანტასტიკურ სამყაროებში, რომლებიც პრიორიტეტულ სიამოვნებას და მოხმარებას ახდენენ ადამიანის ნამდვილ კავშირთან და შრომის რეალობის აღიარებასთან დაკავშირებით.