ჩვენ ყველანი ვიყავით ტოტალიტარული რეჟიმის თვითნებური ხასიათის მსხვერპლი, რომელიც მუდმივად შეჰყავდა ჩვენი ცხოვრების ყველაზე კერძო კუთხეებში და დააკისრა მისი დაუნდობელი გამოგონებები. იყო ეს წესი ისლამის წესი? რა მოგონებებს ვქმნით ჩვენი შვილებისთვის? ეს მუდმივი თავდასხმა, სიკეთის ეს მუდმივი ნაკლებობა იყო ის, რაც ყველაზე მეტად შემაშინა.
(We were all victims of the arbitrary nature of a totalitarian regime that constantly intruded into the most private corners of our lives and imposed its relentless fictions on us. Was this rule the rule of Islam? What memories were we creating for our children? This constant assault, this persistent lack of kindness, was what frightened me most.)
აზარ ნაფისი ასახავს ტოტალიტარული რეჟიმის მიერ შექმნილ მჩაგვრელ გარემოზე, რომელიც პირად ცხოვრებაში შეიჭრა და აიძულა დამახინჯებული მოთხრობები მის მოქალაქეებზე. იგი კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებს, შეიძლება თუ არა ეს მჩაგვრელი წესი ნამდვილად კლასიფიცირდეს, როგორც ისლამური, რაც ხაზს უსვამს რელიგიურ პრინციპებსა და ამ რეჟიმის პირობებში ცხოვრების რეალობას შორის. ეს ქმნის ღრმა შეშფოთებას იმისთვის, რომ მემკვიდრეობა დარჩა მომავალი თაობებისთვის.
ნაფისის მოთხრობა ცხადყოფს შიშის ღრმა გრძნობას, რომელიც დაფუძნებულია რეჟიმის უღიმღამო სისასტიკეში და თანაგრძნობის ნაკლებობაში. ინდივიდუალური თავისუფლებებისადმი ეს მუდმივი თავდასხმა იწვევს მისი თვითმყოფადობისა და ფასეულობების საფუძველს, რამაც აიძულა დაფიქრდეს იმ მოგონებებითა და იდეალებით, რომლებიც ამგვარი ტანჯვის ფონზე მისი შვილებისთვისაა ჩამოყალიბებული. დაუნდობელი კონტროლი და სიკეთის ნაკლებობა ჩნდება, როგორც ტოტალიტარული წესით ცხოვრების ყველაზე საშინელი ასპექტები.