წერა, რომელიც ჩემთვის მტკივნეული და პალიატიური იყო, აღმოჩნდა, რომ ეს იყო კრიზისის სისხლი. მხოლოდ იმედი მაქვს, რომ სიტყვების ამ ერთეულს უფრო გრძელი ვადა ექნება, ვიდრე სისხლის ერთეულის ორმოცდა ორ დღეს, რადგან ეს კრიტიკული დრო უშეცდომოდ ერწყმის შემდეგში.
(Writing, which was both painful and palliative for me, turned out to be my own way of giving blood in a crisis. I can only hope this unit of words will have a longer shelf life than the forty-two days of a unit of blood, as this critical time blends seamlessly into the next one.)
თავის ნამუშევარში "მცირე საოცრება", ბარბარა კინგსოლვერი ასახავს წერის ორმაგ ბუნებაზე, როგორც რთულ, მაგრამ სამკურნალო პროცესს. იგი გამოთქვამს, რომ წერა კრიზისის დროს ემსახურება პირად განყოფილებას, სისხლის დონაციის ფორმის მსგავსად, სადაც სიტყვებს შეიძლება მნიშვნელოვანი გავლენა მოახდინონ. ეს მეტაფორა ხაზს უსვამს გამოხატვის მნიშვნელობას რთულ პერიოდებში.
კინგსოლვერი იმედოვნებს, რომ მისი წერილობითი სიტყვები გაუძლებს გაცილებით დიდხანს, ვიდრე სისხლის შემოწირულობის დროებითი ცხოვრება. იგი გადმოსცემს გადაუდებლობის გრძნობას ამ ანარეკლების აქტუალობასთან დაკავშირებით, რადგან პირადი და საზოგადოებრივი კრიზისი ხშირად გადაფარავს და ვრცელდება დროთა განმავლობაში. წერის აქტი ხდება დაძლევის და დამაკავშირებელი საშუალება, რომლის სურვილიც რეზონანსული იქნება მისი ორიგინალური კონტექსტის მიღმა.