თავის ნამუშევარში "მცირე საოცრება", ბარბარა კინგსოლვერი ასახავს წერის ორმაგ ბუნებაზე, როგორც რთულ, მაგრამ სამკურნალო პროცესს. იგი გამოთქვამს, რომ წერა კრიზისის დროს ემსახურება პირად განყოფილებას, სისხლის დონაციის ფორმის მსგავსად, სადაც სიტყვებს შეიძლება მნიშვნელოვანი გავლენა მოახდინონ. ეს მეტაფორა ხაზს უსვამს გამოხატვის მნიშვნელობას რთულ პერიოდებში.
კინგსოლვერი იმედოვნებს, რომ მისი წერილობითი სიტყვები გაუძლებს გაცილებით დიდხანს, ვიდრე სისხლის შემოწირულობის დროებითი ცხოვრება. იგი გადმოსცემს გადაუდებლობის გრძნობას ამ ანარეკლების აქტუალობასთან დაკავშირებით, რადგან პირადი და საზოგადოებრივი კრიზისი ხშირად გადაფარავს და ვრცელდება დროთა განმავლობაში. წერის აქტი ხდება დაძლევის და დამაკავშირებელი საშუალება, რომლის სურვილიც რეზონანსული იქნება მისი ორიგინალური კონტექსტის მიღმა.