თქვენ იფიქრებთ, რომ ადამიანები, რომლებმაც განიცადეს უსამართლობა, არ უნდა მიეღოთ მას სხვებზე მიყენება, მაგრამ ისინი ამას აკეთებენ ალაგურით. დაზარალებულები გახდებიან დაზარალებულები, რომლებსაც აქვთ სიმართლე. ეს არის ფანატიზმის ბუნება, ქცევის უკიდურესობის მოზიდვა და პროვოცირება. სწორედ ამიტომ, ფანატიკოსები ერთნაირია, რასაც კონკრეტული ფორმა აქვს მათი ფანატიზმი.
(You would think that people who had experienced injustice would be loath to inflict it on others, and yet they do so with alacrity. The victims become victimizers with a chilling righteousness. This is the nature of fanaticism, to attract and provoke extremes of behavior. And this is why fanatics are all the same, whatever specific form their fanaticism takes.)
ციტატა ხაზს უსვამს იმ პარადოქსს, სადაც პირები, რომლებსაც უსამართლობის წინაშე დგებიან, ხშირად მთავრდება მისი განადგურება, როგორც ჩანს, უყოყმანოდ. ეს ფენომენი ასახავს ღრმა ირონიას, რადგან მათ, ვინც დაზარალებულებს შეუძლიათ, შეიძლება გარდაიქმნას მჩაგვრელები, რომლებიც გამოწვეულია სიმართლის გრძნობით, რაც ამართლებს მათ ქმედებებს. ეს ასახავს ციკლს, სადაც მსხვერპლს შეუძლია შურისძიების ან შურისძიების სურვილი, რაც იწვევს შემდგომ ზიანს.
გარდა ამისა, ციტატა ვარაუდობს, რომ ფანატიკოსი მნიშვნელოვან როლს ასრულებს ამ ქცევაში, რადგან მას შეუძლია გამოიწვიოს ექსტრემალური მოქმედებები და რეაგირება ინდივიდებისგან. მიუხედავად სპეციფიკური იდეოლოგიისა თუ რწმენისა, ფანატიკოსები იზიარებენ ინტენსივობის საერთო ძაფს, რომელიც ხელს უწყობს როგორც მათ მოქმედებებს, ასევე მათ მიერ გამოყენებულ უსამართლობას. ეს აძლიერებს მოსაზრებას, რომ ვიქტიმიზაციისა და ჩაგვრის ციკლი ადამიანის ქცევის შემაშფოთებელი ასპექტია, ინდივიდუალური გარემოებების გადალახვა.