Alsof ik voor het eerst aandacht aan mijn hart besteedde, dus ik voelde een levend lid zoals de rest van de organen, honger de honger van de maag en de tederheid van de ziel en het zien van de ziel, dus wilde ik mijn leven wijden aan zijn geluk en als hij zich overbreekt aan de tederheid van plezier die zijn veren ontploft.
(As if I paid attention to my heart for the first time, so I felt a living member like the rest of the organs, hunger the hunger of the stomach, and the tenderness of the soul, and seeing the soul, so I wished to devote my life to his happiness, and if he surrenders to the tenderness of pleasure that explodes its springs.)
In "The Mirage" van Naguib Mahfouz ervaart de verteller een ontwaken terwijl hij zijn hart echt begint te herkennen en te verbinden en het te beschouwen als een vitaal deel van zichzelf in plaats van iets abstracts. Dit nieuwe bewustzijn geeft een gevoel van vitaliteit vergelijkbaar met fysieke honger, en een diepgaand begrip van het verlangen van de ziel naar liefde en geluk komt naar voren. De verteller reflecteert op deze gevoelens met een gretigheid om prioriteit te geven aan vreugde en plezier in het leven.
Deze introspectie brengt hem ertoe een leven te verlangen dat is gewijd aan het welzijn van zijn hart en ziel. De beelden van plezier is krachtig, omdat het de diepgewortelde menselijke behoeften voor verbinding en vervulling betekent. Mahfouz illustreert schrijnend de verwevenheid van emotionele en fysieke ervaringen, waardoor lezers het belang van het koesteren van beide aspecten in hun eigen leven overwegen.