Altijd deze barrière, deze onmogelijkheid om door te komen. Deze keer verspilde hij zijn tijd niet aan het proberen; Hij ging gewoon door met haar te strelen, denkend, het zal op mijn geweten zijn, wat haar ook gebeurt. En ze weet het ook. Dus ze is vrijgegeven van de verantwoordelijkheidslast, en dat is voor haar het ergste mogelijk. Jammer, dacht hij, ik kon niet met haar vrijen.
(Always this barrier, this impossibility of getting through. This time he did not waste his time trying; he simply went on stroking her, thinking, It'll be on my conscience, whatever happens to her. And she knows it, too. So she's absolved of the burden of responsibility, and that, for her, is the worst thing possible. Too bad, he thought, I wasn't able to make love to her.)
In Philip K. Dick's "nu wacht op vorig jaar", reflecteert de hoofdrolspeler op de emotionele barrières die een zinvolle verbinding voorkomen. Hij merkt op dat ondanks zijn inspanningen om haar te troosten, er een onoverkomelijke kloof tussen hen blijft. Dit gevoel van hopeloosheid leidt ertoe dat hij het gewicht van verantwoordelijkheid voor haar welzijn accepteert, zich realiseren dat zijn onvermogen om te verbinden diep bijdraagt aan hun worstelingen.
Hij overweegt de schuld die gepaard gaat met hun relatie en erkent dat hoewel ze misschien vrij is van verantwoordelijkheid, deze bevrijding haar kwetsbaar maakt. Hij erkent dat niet in staat is om met haar te bedrijven, een potentieel pad naar intimiteit, een aanzienlijk verlies is voor beide. Dit scenario benadrukt de pijnlijke complexiteit van relaties gevormd door emotionele muren en de gevolgen van diepgewortelde gevoelens van ontoereikendheid.