In dit aangrijpende fragment uit "A mogelijk leven" reflecteert de spreker op de onvermijdelijkheid van de dood en de vluchtige aard van persoonlijke herinneringen. Ze drukken een verlangen uit naar hun worstelingen en pijnlijke ervaringen om verborgen te blijven voor hun nakomelingen. De spreker is vastbesloten dat hun lijden, dat gevoelens van honger, schaamte en de harde discipline van een misleide opvoeder omvat, de levens van degenen die na hen komen niet zal aantasten. Deze onbaatzuchtige bescherming wordt afgeschilderd als hun erfenis, een geschenk aan toekomstige generaties.

De nadruk van de spreker op het geheim houden van hun ontberingen benadrukt een breder thema van de lasten van persoonlijke geschiedenis. Ze verwerpen het idee dat deze proeven kracht bepalen en kiezen ervoor om in plaats daarvan het emotionele welzijn van hun geliefden te prioriteren. Hun reflecties onthullen een diep gevoel van opoffering en een intens verlangen om hun kinderen te beschermen tegen de littekens van het verleden, waardoor ze uiteindelijk de vrijheid hebben om hun eigen leven te smeden onbezets door erfelijke pijn.