En als ik sterf, zullen alle herinneringen aan mijn eigen leven met mij naar het graf gaan, God wil het wil, en Dick zal nooit naar ze moeten terugkijken. En zijn kinderen zullen nooit eens weten hoe mijn leven was. Ze zullen niets weten van het slijpen van stenen en liggen om te slapen in wat voelde als een doodskist en de hele dag en nacht honger en schaamden en worden geslagen door een leraar die zichzelf niet kon schrijven en er zeker van was dat je je geest zo leeg hield dat je helemaal geen gedachten had. En dat is wat ik voor hen heb gedaan, dat is mijn geschenk voor hen en al hun kinderen ooit daarna, dus praat niet met me over hard zijn.
(And when I die all the memories of my own life will go to the grave with me, God willing, and Dick will never have to look back at them. And his children will never even know what my life was like. They'll know nothing of grinding stones and lying down to sleep in what felt like a coffin and being hungry and ashamed all day and night and being beaten by a teacher who couldn't write himself and being sure you kept your mind so empty that you had no thoughts at all. And that's what I've done for them, that's my gift to them and to all their children ever after, so don't talk to me about being hard.)
In dit aangrijpende fragment uit "A mogelijk leven" reflecteert de spreker op de onvermijdelijkheid van de dood en de vluchtige aard van persoonlijke herinneringen. Ze drukken een verlangen uit naar hun worstelingen en pijnlijke ervaringen om verborgen te blijven voor hun nakomelingen. De spreker is vastbesloten dat hun lijden, dat gevoelens van honger, schaamte en de harde discipline van een misleide opvoeder omvat, de levens van degenen die na hen komen...