De spreker reflecteert op de onvermijdelijkheid van hun herinneringen die vervagen en een wens uiten voor hun eerdere strijd en lijden om onbekend te blijven voor toekomstige generaties. Ze beschrijven een leven vol ontbering, inclusief honger, schaamte en harde behandeling, maar geloven dat deze last iets is waar ze erin zijn geslaagd hun nakomelingen te beschermen. Het idee om een erfenis van pijn achter te laten, wordt met resolutie geconfronteerd, omdat de spreker er trots op is een leven vrij te geven van die herinneringen aan hun geliefden.
Dit perspectief benadrukt het idee van opoffering en veerkracht. Door hun eigen moeilijke ervaringen te confronteren, heeft de spreker het gevoel dat ze een veiliger, meer hoopvolle toekomst voor Dick en zijn kinderen hebben gecreëerd. Ze verwerpen elk idee van hun leven dat als hard wordt ervaren omdat ze deze strijd beschouwen als een noodzakelijk onderdeel van het beschermen van de volgende generatie. De handeling om hun beproevingen te laten begraven blijven, weerspiegelt een verlangen om een helderder pad vooruit te bieden.