Op een paar keer in mijn leven ben ik me niet bewust dat ik net op een grote X ben gestapt. Verandering is misschien niet in mijn gedachten. Waarom veranderen? Ik heb altijd levens bewonderd die op zijn plaats bloeien. De Taproot reikt helemaal naar de watervoerende laag, de bladeren knoppen, floreren, vallen en groeien opnieuw. Ik hou van generaties die elkaar volgen in hetzelfde huis, waar lamplight door de ramen valt in vierkanten van het licht op de sneeuw, en iemands hoogtekaartje markeert nog steeds de keukendeur. Maar daar sta ik op de X, niet wetende dat het tijd is om te springen, terwijl, echt, ik zou alleen maar willen pauzeren.

---

(At a few times in my life, I've not been aware that I've just stepped onto a large X. Change might not be on my mind. Why change? I've always admired lives that flourish in place. The taproot reaches all the way to the aquifer, the leaves bud, flourish, fall, and grow again. I like generations following one another in the same house, where lamplight falls through the windows in squares of light on the snow, and somebody's height chart still marks the kitchen doorway. But there I stand on the X, not knowing it's time to leap, when, really, I'd only meant to pause.)