Op een gegeven moment in mijn leven hoopte ik eerlijk dat liefde me zou redden van het koude, tochtige kasteel waarin ik woonde. Maar op een ander punt, veel eerder denk ik, zou ik stilletjes op niets hopen in de weg van liefde, om niet teleurgesteld te zijn. Het werkt. Het wordt een gewoonte.
(At some point in my life I'd honestly hoped love would rescue me from the cold, drafty castle I lived in. But at another point, much earlier I think, I'd quietly begun to hope for nothing at all in the way of love, so as not to be disappointed. It works. It gets to be a habit.)
In haar boek "Animal Dreams" reflecteert Barbara Kingsolver over de complexiteit van hoop en liefde. De verteller drukt een verlangen uit naar liefde om troost te bieden uit een eenzaam bestaan, gesymboliseerd door een koud, tochtig kasteel. Dit verlangen illustreert de diepe menselijke behoefte aan verbinding en warmte in het leven, wat suggereert dat liefde een manier kan zijn om te ontsnappen aan persoonlijke worstelingen.
Naarmate de tijd verstrijkt, geeft de verteller echter toe dat hij een mentaliteit cultiveert waar ze niet langer liefde verwachten, gericht op het beschermen van teleurstelling. Deze verschuiving betekent een coping -mechanisme, dat het idee versterkt dat verwachtingen tot hartzeer kunnen leiden, en uiteindelijk kan onverschilligheid een beschermende gewoonte worden tegen onvervulde verlangens.