In 'The Thousand Autumns of Jacob de Zoet' onderzoekt David Mitchell de transformatieve kracht van kunst en creativiteit via de metafoor van een inktborstel als 'skeletsleutel'. Deze beelden suggereren dat schrijven en tekenen de diepste gedachten en emoties van individuen kunnen ontsluiten, net zoals een sleutel een gevangene bevrijdt. Door te creëren met een inktpenseel kunnen personages zich uiten en bevrijd worden van hun innerlijke grenzen.

Dit concept vindt weerklank in het hele verhaal en benadrukt hoe creatieve expressie kan leiden tot persoonlijke bevrijding en inzicht. Door deze metafoor te gebruiken benadrukt Mitchell het belang van het vertellen van verhalen en kunst als een middel om zichzelf en de wereld te begrijpen, wat suggereert dat individuen door creativiteit uit hun metaforische gevangenissen kunnen ontsnappen en hun ware zelf kunnen ontdekken.