Katten ledematen over de vloer, kauwden tot op het bot. Mew-meew, zoethout! Maripat huilde. Augusta vertelde hen over kleine grijns aan het einde van het bed van Augusta, bedekt met bloed. Zijn kleine tong hangt rond, een demoniakaal masker op zijn gezicht, zijn tanden druipend van bloed terwijl hij voor haar keel sprong net voordat ze de deur dichtsloeg.
(Cat limbs all over the floor, chewed to the bone. Mew-Mew, Licorice! Maripat cried. Tearfully, Augusta told them about Tiny grinning at the end of Augusta's bed, covered with blood. His little tongue hanging out, a demoniacal mask on his face, his fangs dripping with blood as he sprang for her throat just before she slammed the door shut.)
In een huiveringwekkende scène ontdekt Maripat de gruwelijke nasleep van de brute aanval van een kat, met ledematen verspreid en levenloos. Ze roept haar katten, Mew-Mew en zoethout op en uitte haar nood. Ondertussen vertelt Augusta een angstaanjagende ontmoeting met haar kat, Tiny, die dreigend verscheen aan de voet van haar bed, bloed doordrenkt en grijnzend, klaar om te stuiteren.
Dit gruwelijke moment vangt de transformatie van een binnenlands huisdier in een nachtmerrieachtig wezen, dat angst en het grimmige contrast tussen onschuld en geweld illustreert. De beelden van bloed en brutaliteit roept een gevoel van angst op, waardoor het een cruciaal punt is in het verhaal dat de spanning van de plot verdiept.