Stoelen zijn openbaar en men hoeft alleen toestemming te vragen om in de stoel van een ander te zitten als de eigenaar van de kamer aanwezig is; Toen je eenmaal alleen was, was elke stoel een eerlijk spel. Behalve dat de stoelen van echt belangrijke mensen niet op een troon moeten zitten wanneer ze onbeheerd blijven in de troonzaal van een vorst; Dat ging echt te ver. En toch wie zou zo'n kans missen? Er kan zeker weinig twijfel bestaan, maar dat bezoekers
(chairs are public, and one only needs to seek permission to sit in another's chair if the owner of the room is present; once you were by yourself, any chair was fair game. Except the chairs of really important people-one should not sit on a throne when left unattended in a monarch's throne room; that really was going too far. And yet who would miss such an opportunity? There could surely be little doubt but that visitors)
Het fragment bespreekt een luchtige kijk op de sociale dynamiek van het zitten in de stoel van iemand anders. Over het algemeen worden stoelen beschouwd als openbaar eigendom in gedeelde ruimtes, waar respect voor eigendom alleen moet worden waargenomen wanneer de eigenaar aanwezig is. Wanneer alleen, kan men zich vrij voelen om elke stoel te bezetten, die de speelse en informele aard van gedeelde omgevingen benadrukt.
De tekst trekt echter een lijn op bepaalde soorten stoelen, met name die behoren tot zeer belangrijke figuren, zoals de troon van een vorst. Het idee om in zo'n gerespecteerde stoel te zitten wanneer ze onbeheerd worden achtergelaten, wordt gepresenteerd als een gewaagde daad, een die velen in de verleiding kunnen komen om te proberen, ondanks de implicaties van overstappende grenzen. Dit bevordert een humoristische contemplatie over de allure van autoriteit en status.