Clevinger dacht echt dat hij gelijk had, maar Yossarian had bewijs, omdat vreemden hij niet wist dat hij met kanonnen schoot met kanonnen elke keer dat hij de lucht in vloog om bommen op hen te laten vallen, en het was helemaal niet grappig. En als dat niet grappig was, waren er veel dingen die niet nog niet grappiger waren. Er was niets grappig aan het leven als een zwerver in een tent in pianosa tussen dikke bergen achter hem en een rustige blauwe zee vooraan die een persoon met een kramp in de winkeling van een oog kon slingeren en hem drie dagen later terug naar de kust schermen, drie dagen later, alle aanklachten betaald, opgeblazen, blauw en uiterste, water dat door beide koude nörd.
(Clevinger really thought he was right, but Yossarian had proof, because strangers he didn't know shot at him with cannons every time he flew up into the air to drop bombs on them, and it wasn't funny at all. And if that wasn't funny, there were lots of things that weren't even funnier. There was nothing funny about living like a bum in a tent in Pianosa between fat mountains behind him and a placid blue sea in front that could gulp down a person with a cramp in the twinkling of an eye and ship him back to shore three days later, all charges paid, bloated, blue and putrescent, water draining out through both cold nostrils.)
In het verhaal gelooft Clevinger stevig in zijn perspectief, terwijl Yossarian dit tegen onmiskenbaar bewijs van de absurditeit die hen omringt. Vreemdelingen, gewapend met kanonnen, richten zich op Yossarian elke keer dat hij in de lucht stijgt om zijn bombardementen te vervullen, ter illustratie van de gevaren van oorlog en het uitdagen van Cleveer's gevoel van gerechtigheid. Dit benadrukt de chaotische en levensbedreigende situatie waarin ze zich bevinden, en benadrukt dat de humor die vaak met oorlog wordt geassocieerd, grimmig misplaatst is.
Het bestaan van Yossarian wordt afgebeeld als grimmig, die leeft in een tent omringd door ontmoedigende bergen en een bedrieglijk kalme zee die een dodelijke dreiging vormt. De beelden van de zee die hem mogelijk doorslikt en hem in een groteske staat terugstuurt, onderstreept de harde realiteit van hun omgeving. Er is niets leuks aan de strijd om te overleven in dergelijke omstandigheden, en de tekst vangt de tragische absurditeit van oorlog waar humor vervaagt in het licht van echt gevaar en wanhoop.