Kolonel Cathcart is een voorbeeld van een mentaliteit die resistent is tegen vaste prestatienormen. In plaats van te streven naar een absoluut niveau van uitmuntendheid, meten hij zijn succes door vergelijkingen met zijn collega's. Deze benadering onthult een oppervlakkig begrip van prestaties, waar net zo goed doen als mensen om hem heen voldoet aan zijn eigenwaarde.

Door zich te concentreren op relatieve prestaties in plaats van persoonlijke groei of absolute normen, weerspiegelt het perspectief van Cathcart een breder commentaar op ambitie en concurrentie. Zijn aanpak onderstreept de absurditeiten van de militaire politiek en de vaak misplaatste waarden in leiderschap, met de nadruk op een cultuur waarin middelmatigheid kan prevaleren als deze aansluit bij de prestaties van anderen.