De dood maakt me boos. Menselijk en dierlijk lijden maken me boos; Wanneer een van mijn katten sterft, vervloek ik God en ik meen het; Ik voel me woede tegen hem. Ik zou hem hier graag willen krijgen waar ik hem zou kunnen ondervragen, zeg hem dat ik denk dat de wereld het verpest is, dat de man niet zondig en werd gevallen maar werd geduwd - wat al erg genoeg is - maar toen de leugen werd verkocht dat hij eigenlijk zondig is, waarvan ik weet dat hij dat niet is.
(Death makes me mad. Human and animal suffering make me mad; whenever one of my cats dies I curse God and I mean it; I feel fury at him. I'd like to get him here where I could interrogate him, tell him that I think the world is screwed up, that man didn't sin and fall but was pushed -- which is bad enough -- but was then sold the lie that he is basically sinful, which I know he is not.)
In Philip K. Dick's "The Golden Man", spreekt de verteller een diepe woede uit tegenover het concept van de dood en het lijden van zowel mensen als dieren. De emotionele onrust die hij ervaart wanneer hij een huisdier verliest, drijft hem tot een intense confrontatie met God en onthult zijn overtuiging dat goddelijke nalatigheid heeft bijgedragen aan de chaos en pijn in de wereld. Dit perspectief benadrukt een diepe frustratie met het onrecht van het leven en een verlangen naar verantwoording.
De woede van de verteller overstijgt persoonlijk verdriet, wijzend op een bredere kritiek op vooraf bepaalde zondeheid en lijden. Hij betoogt dat de mensheid is misleid over de aard ervan, wat suggereert dat mensen niet inherent zondig zijn, maar eerder slachtoffers van omstandigheden die hen tot wanhoop hebben gedreven. Zijn verlangen om God te confronteren weerspiegelt een verlangen naar begrip en een uitdaging voor wat hij beschouwt als een gebrekkig moreel kader dat de mensheid heeft opgelegd.