Ze besloot om het garen te gebruiken in plaats van het te verspillen en ze weefde woest en huilde en huilde en huilde en weefde, totdat ze in de vroege ochtend de quilt voltooide en over zichzelf gooide. Het had geen zin. Noch die nacht, noch vele anderen terwijl hij leefde, was hij in staat om de kou te beheersen.
(She decided to put the yarn to use instead of wasting it and she furiously wove and cried, and cried and wove, until in the early morning she finished the quilt and threw it over herself. It was of no use. Neither that night nor many others while he lived was he able to control the cold.)
In "Like Water for Chocolate" kiest een personage ervoor om wat garen opnieuw te gebruiken in plaats van het te laten verspillen. Overgebouwd door haar emoties, houdt ze zich bezig met een waanzinnig proces van weven, waardoor haar verdriet kan worden gekanaliseerd naar het creëren van een quilt. Deze handeling dient als zowel een uitdrukking van haar verdriet als een afleiding van haar pijn.
Ondanks haar inspanningen en de diepe emotionele investeringen in de quilt, kan het uiteindelijk geen warmte en comfort bieden die ze zoekt. De quilt verlicht niet de emotionele kou die over haar leven hangt, wat de nutteloosheid illustreert om te proberen diepgeworteld hartzeer te patchen. Haar strijd om het hoofd te bieden, blijft onopgelost en weerspiegelt het complexe samenspel van liefde, verlies en verlangen in het verhaal.