In "The Time Keeper" van Mitch Albom reflecteert de hoofdrolspeler op het emotionele landschap van oudejaarsavond, vaak beschouwd als de eenzaamste nacht van het jaar. Dit sentiment resoneert diep met haar terwijl ze worstelt met haar eigen gevoelens van eenzaamheid. De universele aard van deze eenzaamheid biedt haar een gevoel van troost, wetende dat er anderen over de hele wereld zijn die mogelijk soortgelijke droefheid ervaren.

De erkenning van gedeelde ellende verbindt mensen over afstanden, en benadrukt hoe eenzaamheid een rode draad in menselijke ervaring kan zijn. Dit besef biedt haar een kleine mate van troost te midden van haar persoonlijke worstelingen en herinnert haar eraan dat ze niet alleen is in haar gevoelens en dat anderen zich waarschijnlijk even geïsoleerd voelen als het jaar.