Weet je het meest verrassende van echtscheiding? Het doodt je eigenlijk niet. Als een kogel naar het hart of een frontale autowrak. Het zou moeten. Als iemand die je hebt beloofd te koesteren tot de dood, zegt je deel: "Ik heb nooit van je gehouden", zou het je meteen moeten doden. Je zou niet dag na dag daarna moeten wakker worden, proberen te begrijpen hoe je niet wist. Het licht ging gewoon nooit door, weet je. Ik moet het natuurlijk weten, maar ik was te bang om de waarheid te zien. Dan maakt angst je gewoon zo stom.
(Do you know the most surprising thing about divorce? It doesn't actually kill you. Like a bullet to the heart or a head-on car wreck. It should. When someone you've promised to cherish till death do you part says "I never loved you," it should kill you instantly. You shouldn't have to wake up day after day after that, trying to understand how in the world you didn't know. The light just never went on, you know. I must have known, of course, but I was too scared to see the truth. Then fear just makes you so stupid.)
De auteur reflecteert op de diepgaande pijn van echtscheiding en benadrukt dat het, ondanks zijn emotionele ernst, niet leidt tot iemands fysieke ondergang. De intense gevoelens van verraad - wanneer een partner die een levenslange inzet belooft, onthult dat ze nooit van je hebben gehouden - zou overweldigend moeten zijn. Toch gaat het leven verder, waardoor iemand wordt gedwongen te worstelen met gevoelens van verwarring en ongeloof met betrekking tot de relatie die net is afgelopen.
Het verhaal brengt een gevoel van ontkenning en angst over, wat suggereert dat de waarheid over de relatie misschien altijd duidelijk was, maar uit angst werd vermeden. Dit soort angst, impliceert de auteur, kan het oordeel vroegen en leiden tot een pijnlijke afrekening met de realiteit die moeilijk te onder ogen is, maar moet worden geconfronteerd om vooruit te gaan.