Elena snelde naar voren, schreeuwend en de hagedissen vluchtten in de duisternis. Maar lang voordat ze de wieg bereikte, kon ze zien wat er met het gezicht van de baby was gebeurd, en ze wist dat het kind dood moest zijn. De hagedissen verspreidden zich in de regenachtige nacht, tjilpen en piepen en lieten alleen bloedige drie-tenen sporen achter, zoals vogels.
(Elena rushed forward, screaming, and the lizards fled into the darkness. But long before she reached the bassinet, she could see what had happened to the infant's face, and she knew the child must be dead. The lizards scattered into the rainy night, chirping and squealing, leaving behind only bloody three-toed tracks, like birds.)
Elena haastte zich naar de wieg, haar wanhopige schreeuwen galmden in de duisternis terwijl de hagedissen weggingen. Hun plotselinge vlucht liet haar een mix van angst en urgentie voelen, maar zelfs op een afstand was de aanblik die haar wachtte verwoestend. Ze besefte dat het kind waarschijnlijk was omgekomen, de gruwel van het moment dat haar overweldigend was.
Het tafereel was chaotisch toen de hagedissen zich terugtrokken in de regenachtige nacht, hun tjilpen een spookachtige herinnering aan de tragedie. De bloedige drie-tenen sporen die ze achterlieten, leken op die van vogels en markeerden de grond met bewijs van hun sinistere aanwezigheid. Deze ontmoeting onderstreepte het gevaar en de onvoorspelbaarheid van de wereld om haar heen.