In het boek "Er is een (kleine) kans dat ik misschien naar de hel ga" van Laurie Notaro, presenteert de auteur een humoristische kijk op de podiumprestaties. Notaro suggereert dat hoewel mimeën al niet populair zijn, clowns nog ongewenst zijn en een komische wending toevoegen aan de perceptie van deze artiesten. Dit commentaar benadrukt de vaak overdreven angsten en stereotypen van de samenleving over clowns, en portretteert ze als iets meer sinister.
Het citaat speelt over de gemeenschappelijke angst voor clowns, met de verwijzing naar het idee dat ze "mensen eten" die deze trope verder overdrijven. Notaro's schrijven combineert humor met inzichten in sociale angsten, waardoor haar verhaal boeiend en relateerbaar is. Door zulke levendige beelden te gebruiken, bekritiseert ze de culturele percepties rond deze entertainers terwijl ze tegelijkertijd haar lezers vermaakt.