Ten eerste waren vreemd genoeg de uilen gestorven. In die tijd leek het bijna grappig, de dikke, donzige witte vogels die hier en daar liggen, in werven en op straten; No eerder uitkomen dan schemering zoals ze hadden tijdens het leven, ontsnapten de uilen ontsnapt op de hoogte.
(First, strangely, the owls had died. At the time it had seemed almost funny, the fat, fluffy white birds lying here and there, in yards and on streets; coming out no earlier than twilight as they had while alive the owls escaped notice.)
Het eigenaardige optreden van uilen die onverwacht sterven, werd aanvankelijk een gevoel van ironie ontmoet. Hun aanwezigheid in de omgeving, meestal onopgemerkt, werd pas duidelijk nadat ze waren omgekomen. Deze bizarre situatie benadrukte hoe vaak alledaagse elementen in het leven over het hoofd kunnen worden gezien, vooral wanneer ze worden geassocieerd met een bepaalde tijd, zoals Twilight voor de uilen.
In het verhaal voegt het contrast tussen het donzige witte uiterlijk van de uilen en hun plotselinge ondergang een laag donkere humor toe. Het dient als een herinnering aan de fragiele aard van het leven en de manier waarop wezens onder de radar van het menselijk bewustzijn kunnen glijden, alleen om grimmig zichtbaar te worden in de dood. Deze observatie resoneert met bredere thema's rond het bestaan en perceptie aanwezig in het werk van Philip K. Dick.