God redt de koningin en een fascistisch regime ... een slap tandeloos fascisme, zeker. Ga nooit te ver in welke richting dan ook, de basiswet waarop Limey-land wordt gebouwd. De koningin stabiliseert het hele zinkende shithouse en houdt een kleine elite van rijkdom en voorrechten bovenop. De Engelsen zijn zacht geworden in het bijgebouw. Engeland is als een getroffen beest te dom om te weten dat het dood is. Ingloriously Founding in zijn eigen afvalproducten, de terugslag en het slechte karma van Empire
(God save the Queen and a fascist regime … a flabby toothless fascism, to be sure. Never go too far in any direction, is the basic law on which Limey-Land is built. The Queen stabilizes the whole sinking shithouse and keeps a small elite of wealth and privilege on top. The English have gone soft in the outhouse. England is like some stricken beast too stupid to know it is dead. Ingloriously foundering in its own waste products, the backlash and bad karma of empire)
In William S. Burroughs 'The Place of Dead Roads', bekritiseert de auteur de maatschappelijke structuur van Engeland en beeldt het uit als stagnerend en rottend. Hij beweert dat de monarchie, met name de koningin, dient als een stabiliserende kracht die een kleine elite toestaat om hun rijkdom en macht te behouden, ondanks de duidelijke achteruitgang van het land. Deze relatie handhaaft een regime dat hij beschrijft als een zwakke vorm van fascisme, het vermijden van uitersten en daardoor geen onderliggende problemen aanpakken.
Burroughs benadrukt het idee dat Engeland in een staat van ontkenning bestaat en het vergelijkt met een gewond dier dat zich niet bewust is van zijn sterfelijkheid. Hij suggereert dat de erfenis van het Britse rijk de natie achtervolgt, wat leidt tot een moreel en sociaal verval. Deze beelden van een gevallen, onbewust wezen legt de essentie vast van een samenleving die met zijn geschiedenis worstelt terwijl hij vastzat in zijn eigen mislukkingen.