Verdriet dient als een transformerende ervaring, waardoor individuen buiten hun eigen emotionele grenzen stappen. Het belichaamt de diepe verbinding die wordt gevormd door liefde, en benadrukt dat verdriet alleen ontstaat na het ervaren van genegenheid. Deze cyclus kan worden opgevat als een reis: om diep van iemand te houden, om het verlies van die liefde onder ogen te zien en uiteindelijk het daaropvolgende verdriet te ervaren. Dergelijke emoties verlichten de onvermijdelijkheid van verdriet na de rijkdom van liefde.

Bovendien brengt verdriet een acuut bewustzijn van eenzaamheid, en benadrukt dat elk individu op een gegeven moment op een gegeven moment de diepe eenzaamheid zal confronteren. Dit idee stelt dat de dood de ultieme isolatie belichaamt en de essentie van het menselijk bestaan ​​inkapselt. Het proces van het liefhebben, verliezen en rouwen van afbakent niet alleen de pijn van verlies, maar ook de intrinsieke link tussen relaties en de uiteindelijke realiteit van alleen zijn.