Hij daagde de wereld uit met zijn genie, en de wereld versloeg hem door de uitdaging te negeren en hem uit te hongeren. Hij stopte met schrijven omdat hij had gefaald en omdat hij geen andere keus had dan de voorwaarden van de wereld te accepteren: er is hier geen mysterie. Dit was geen krankzinnigheid, maar gezond verstand.
(He challenged the world with his genius, and the world defeated him by ignoring the challenge and starving him. He stopped writing because he had failed and because he had no choice but to accept the world's terms: there is no mystery here. This was not insanity, but common sense.)
In de tekst reflecteert Raymond Weaver op de worsteling van een briljante schrijver wiens genie niet werd erkend door de samenleving. De wereld die hij uitdaagde, koos ervoor om zijn werk over het hoofd te zien, hem effectief te verslaan door zijn bijdragen te negeren en hem in de duisternis te laten. Dit leidde tot een pijnlijk besef voor de schrijver, waardoor hij uiteindelijk stopte met schrijven - niet vanwege waanzin, maar eerder door een pragmatische acceptatie van zijn omstandigheden.
Weaver benadrukt dat de mislukte ambities van deze schrijver voortkwamen uit de grimmige realiteit dat de wereld op zijn eigen voorwaarden werkt en vaak echt talent verwaarloost. Het was geen kwestie van krankzinnigheid; In plaats daarvan was het een praktische reactie op het gebrek aan herkenning en ondersteuning. De onderliggende boodschap suggereert dat de stilte van de schrijver een bewijs is van de barre omstandigheden waarmee degenen die de wereld durven te confronteren met hun creativiteit.
