Hij was bijna tranen, 'wie geef ik de schuld?' Hij bleef het mij vragen. 'Er is geen God. Ik kan mezelf alleen de schuld geven.' Het gezicht van de reb werd vastgedraaid, alsof hij pijn heeft. Dat, zei hij, zachtjes, is een verschrikkelijke zelfaanpassing.
(He was near tears, 'Who do I blame?' he kept asking me. 'There is no God.I can only blame myself.' The Reb's face tightened, as if in pain. That, he said, softly, is a terrible self-indictment.)
In het citaat worstelt een man met diepe emotionele onrust en op zoek naar iemand die verantwoordelijk is voor zijn lijden. Zijn gevoelens van wanhoop leiden hem ertoe het idee van een hogere kracht te verwerpen, waarin staat dat hij alleen zijn pijn aan zichzelf kan toeschrijven. Dit interne conflict benadrukt het gewicht van persoonlijke verantwoordelijkheid en de zoektocht naar begrip in tijden van nood.
De reactie van de REB onthult het diepe verdriet van deze realisatie. Hij erkent hoe hard en schadelijk dergelijk zelfbeschadiging kan zijn, wat aangeeft dat het kan leiden tot een zware last voor iemands hart en ziel. Deze uitwisseling onderstreept de complexiteit van geloof, de schuld en de strijd voor zelfacceptatie in het licht van de uitdagingen van het leven.