In Joseph Heller's Catch-22 spreekt een kolonel zijn troepen aan met een mix van ironie en autoriteit. Hij benadrukt dat hij hen niet verplicht om de VS bij te wonen. Toon voor hun plezier, maar hij staat erop dat iedereen die niet in het ziekenhuis is opgenomen, naar zijn zin moet gaan. Deze verklaring weerspiegelt de absurditeit van militaire bevelen en benadrukt de tegenstrijdigheden die de ervaringen van de soldaten tijdens oorlogstijd bepalen.
De conflicterende boodschap van de kolonel illustreert de strijd tussen plicht en persoonlijk verlangen. Door humor en ironie te gebruiken, bekritiseert Heller de bureaucratische aard van het leger en de verwachtingen die op soldaten worden geplaatst. Het bevel om van de show te genieten, op een gezaghebbende toon, onderstreept de zinloosheid en de strijd die inherent is aan het vinden van vreugde te midden van de chaos van oorlog.