Ik wilde niet gewoon zijn, mompelde ik. Mijn moeder keek op. Wat gewone, Charley? Weet je. Iemand die je vergeet. Van de andere kamer kwam de piepen van kinderen. Miss Thelma draaide haar kin in het geluid. Ze glimlachte, dat is wat me ervan weerhoudt vergeten te worden.
(I didn't want to be ordinary, I mumbled.My mother looked up. What ordinary, Charley?You know. Someone you forget.From the other room came the squeals of children. Miss Thelma turned her chin to the sound. She smiled,That's what keeps me from being forgotten.)
In het boek "For One One More Day" van Mitch Albom drukt de hoofdrolspeler de wens uit om een alledaags leven te vermijden dat mensen gemakkelijk vergeten. Dit sentiment resoneert met hun moeder, die de betekenis achter hun woorden wil begrijpen. Het gesprek benadrukt een verlangen naar betekenis en de angst om gewoon te zijn, omdat het kan leiden tot over het hoofd gezien.
Terwijl kinderen in de buurt spelen, reflecteert Miss Thelma, een ander personage, op hoe hun levendige energie bijdraagt aan haar identiteitsgevoel en doel. Haar glimlach betekent dat verband en het belang van relaties bij het creëren van duurzame herinneringen, wat een geruststellende gedachte vertegenwoordigt tegen de angst om vergeten te worden.
