Ik heb geen tijd om populaire fictie te lezen. Ik heb het te druk met werk. ' Secretarissen, dacht hij zuur, las die rommel, thuis 's nachts thuis. Het stimuleert ze. In plaats van het echte werk. Waar ze bang voor zijn. Maar natuurlijk hunkeren er echt naar.
(I don't have time to read popular fiction. I'm too busy with work.' Secretaries, he thought acidly, read that junk, at home in bed at night. It stimulates them. Instead of the real thing. Which they're afraid of. But of course really crave.)
De hoofdrolspeler reflecteert op het drukke leven van anderen die voor populaire fictie kiezen boven substantiële literatuur. Hij beschouwt deze voorkeur als een teken van oppervlakkigheid, wat suggereert dat individuen te veel bezig zijn met hun dagelijkse verantwoordelijkheden om met meer diepgaande werken om te gaan. Deze gedachte is van minachting tegenover degenen waarvan hij gelooft dat ze genoegen nemen met minder intellectueel stimulerend materiaal.
Hij gelooft dat dergelijke keuzes een diepere verlangen naar betekenisvolle verbinding en begrip onthullen, maar mensen kiezen voor wat comfortabel en toegankelijk is. Het idee verwijst naar een maatschappelijke neiging om uitdagende ideeën te voorkomen, in plaats daarvan kiezen voor afleidingen die niet voldoen aan hun werkelijke verlangens naar kennis en verlichting.