Ze willen de agenten zijn, niet de slachtoffers van de geschiedenis. Ze identificeren zich met Gods kracht en geloven dat ze goddelijk zijn. Dat is hun fundamentele waanzin. Ze worden overwonnen door een aartype; Hun ego's zijn psychotisch uitgebreid, zodat ze niet kunnen zeggen waar ze beginnen en de godheid vertrekt. Het is geen overmoed, geen trots; Het is de inflatie van het ego tot zijn ultieme - verwarring tussen hem die aanbidt en dat wat wordt aanbeden. De mens heeft God niet gegeten; God heeft de mens opgegeten.
(They want to be the agents, not the victims, of history. They identify with God's power and believe they are godlike. That is their basic madness. They are overcome by some archtype; their egos have expanded psychotically so that they cannot tell where they begin and the godhead leaves off. It is not hubris, not pride; it is inflation of the ego to its ultimate - confusion between him who worships and that which is worshipped. Man has not eaten God; God has eaten man.)
In deze passage van Philip K. Dick's "The Man in the High Castle", drukken de personages de wens uit om hun lot te beheersen in plaats van passieve slachtoffers van historische gebeurtenissen. Ze streven ernaar om goddelijke kwaliteiten te belichamen, wat een diepgaande psychologische vervorming suggereert. Dit overweldigende gevoel van macht leidt tot een samenvoeging van identiteiten, waarbij individuen moeite hebben zich te onderscheiden van het goddelijke. Deze onrust weerspiegelt een breder thema van de gevaren van overmatige ego -inflatie en de gevolgen van het verliezen van jezelf zijn zelfgevoel.
Dit idee is geworteld in een diepere waanzin, waar het ambitie om goddelijke realiteit te vervormen. De opgeblazen ego's van de personages dragen bij aan een fundamentele verwarring over de aard van goddelijkheid en de mensheid, waardoor de lijnen tussen aanbidder en het object van aanbidding vervagen. De metafoor van "God heeft de mens opgegeten" illustreert het destructieve pad van deze obsessie met macht en benadrukt een verontrustende inversie waarbij de zoektocht naar keuzevrijheid leidt tot verlies van zelf. Het spreekt over de existentiële gevolgen van een dergelijke ontkoppeling van de realiteit.