Ik voelde een vreemde strakheid over me heen komen, en ik reageerde instinctief - voor het eerst in een lange, lange tijd - door mijn notitieboekje in mijn riem te glijden en naar beneden te reiken om mijn horloge af te zetten. Het eerste wat je in een straatgevecht kunt gaan, is je horloge, en als je er eenmaal een paar bent verloren, ontwikkel je een bepaald instinct dat je laat weten wanneer het tijd is om het ding van je pols en in een veilige zak te krijgen.
(I felt a strange tightness coming over me, and I reacted instinctively – for the first time in a long, long while – by slipping my notebook into my belt and reaching down to take off my watch. The first thing to go in a street fight is your watch, and once you've lost a few, you develop a certain instinct that lets you know when it's time to get the thing off your wrist and into a safe pocket.)
In Hunter S. Thompson's 'Fear and Loathing on the Campaign Trail '72', beschrijft de verteller een moment van instinctief zelfbehoud terwijl hij gevaar voelt. De strakheid in zijn borst veroorzaakt een vertrouwde reactie, die doet denken aan eerdere confrontaties waar snelle beslissingen cruciaal waren voor veiligheid. Hij zorgt ervoor dat zijn persoonlijke bezittingen veilig zijn, met als eerste item zijn horloge, en erkent dat in een straatgevecht een dergelijk accessoire schadelijk kan zijn.
Deze instinctieve reactie benadrukt een dieper begrip van de onvoorspelbare aard van conflicten. Na het verlies van horloges in eerdere gevechten te hebben meegemaakt, erkent hij het belang van voorbereiding en het minimaliseren van risico's. De handeling om zijn notitieboekje in zijn riem te glijden, betekent een mix van writerly-intentie en overlevingsinstinct, wat onthult hoe met elkaar verweven creatieve expressie en persoonlijke veiligheid kunnen zijn in situaties met een hoge stress.