Ik heb een stem vanbinnen. Een stem die ik voor altijd probeer het zwijgen op te leggen. Een stem die mij naar binnen roept als ik buiten wil spelen. Een stem die altijd verdrietig is. Dat is altijd schrikken. Dat wil altijd in de verduisterde kamer zitten, weg van lawaai, beweging en kleur – weg van elke ervaring die een uitdaging zou kunnen blijken te zijn.
(I have a voice inside. A voice that I am forever trying to silence. A voice that calls me in when I want to be out, playing. A voice that is always sad. That is always terrified. That always wants to sit in the darkened room, away from noise and movement and colour - away from any experience that could prove to be challenging.)
Dit citaat geeft op welsprekende wijze de aanhoudende interne strijd weer waarmee velen worden geconfronteerd met hun innerlijke stem: een stem van verdriet, angst en het verlangen naar isolatie. Het heeft een diepe weerklank bij mensen die angst of depressie ervaren, en benadrukt het contrast tussen uiterlijke schijn en interne strijd. De levendige beelden van het zich terugtrekken in een verduisterde kamer benadrukken de menselijke behoefte aan comfort en veiligheid te midden van de interne chaos. Het herkennen van dergelijke innerlijke conflicten kan medeleven en begrip bevorderen, en ons eraan herinneren dat uitdagingen op het gebied van de geestelijke gezondheid vaak subtiel maar diepgaand zijn. Het illustreert ook hoe belangrijk het is om deze gevoelens aan te pakken, steun te zoeken en veerkracht te vinden bij het accepteren van iemands kwetsbaarheid.
