Ik heb het koud, 'Snowden zei zachtjes,' Ik heb het koud. '' Je komt wel goed, jochie, 'Yossarian verzekerde hem met een grijns. 'Je komt goed.' 'Ik heb het koud,' zei Snowden opnieuw met een zwakke, kinderlijke stem. 'Ik heb het koud.' 'Daar,' zei Yossarian, omdat hij niet wist wat hij anders moest zeggen. 'Daar, daar.' Ik heb het koud, 'jankte Snowden. 'Ik heb het koud.' 'Daar, daar. Daar, daar.
(I'm cold,' Snowden said softly, 'I'm cold.''You're going to be all right, kid,' Yossarian reassured him with a grin. 'You're going to be all right.''I'm cold,' Snowden said again in a frail, childlike voice. 'I'm cold.''There, there,' Yossarian said, because he did not know what else to say. 'There, there.''I'm cold,' Snowden whimpered. 'I'm cold.''There, there. There, there.)
De uitwisseling tussen Snowden en Yossarian in "Catch-22" benadrukt de kwetsbaarheid en kwetsbaarheid van menselijke emoties in ernstige omstandigheden. Snowden's herhaalde, kinderlijke pleidooi van koud zijn betekent niet alleen een fysiek gevoel, maar een dieper gevoel van angst en hulpeloosheid. Yossarian's geruststellen, hoewel goedbedoeld, onthullen zijn eigen onzekerheid terwijl hij worstelt om de gewonde jonge man te troosten, de verwarring en absurditeit van hun situatie belichaamt.
Dit aangrijpende moment onderstreept de thema's van de ontmenselijke effecten van oorlog en de vaak onvoldoende reacties op individueel lijden. De eenvoudige zinnen van Yossarian, "daar, daar", weerspiegelen een zinloze poging om de pijn van Snowden te verlichten en de moeilijkheden te presenteren bij het confronteren van de gruwelen van de strijd. De herhaling van "I'm Cold" dient als een spookachtige herinnering aan kwetsbaarheid in een wereld waar compassie onvoldoende kan aanvoelen.