Kurt Vonnegut Jr. herinnert zich een ervaring tijdens een toespraak in de Library of Congress in de vroege jaren zeventig. Halverwege zijn presentatie daagde een publiekslid hem uit en vroeg hij zijn autoriteit om cynisme en pessimisme in de Amerikaanse jeugd in te brengen. Deze onverwachte confrontatie liet Vonnegut sprakeloos, waardoor hij het podium zou verlaten zonder een bevredigende reactie.
Dit moment weerspiegelt de complexiteit van een publieke figuur en een leider. Het benadrukt de verantwoordelijkheden die gepaard gaan met het beïnvloeden van jongere generaties en de uitdaging om hun zorgen over de wereld aan te pakken. Vonnegut's openhartige erkenning van zijn onvermogen om te antwoorden toont zowel kwetsbaarheid als het gewicht van het publieke discours over maatschappelijke attitudes.