Ik sprak een keer in de Library of Congress, in 1972, of zo. Een man stond op in het midden van het publiek, toen ik ongeveer halverwege was, en hij zei: "Welk recht heb je, als leider van de jongeren van Amerika, om die mensen zo cynisch en pessimistisch te maken?" Ik had geen goed antwoord , dus ik verliet het podium. Stalk over profielen in moed!
(I spoke one time at the Library of Congress, in 1972, or so. A man stood up in the middle of the audience, when I was about halfway through, and he said, "What right have you, as leader of America's young people, to make those people so cynical and pessimistic?"I had no good answer, so I left the stage.Talk about profiles in courage!)
Kurt Vonnegut Jr. herinnert zich een ervaring tijdens een toespraak in de Library of Congress in de vroege jaren zeventig. Halverwege zijn presentatie daagde een publiekslid hem uit en vroeg hij zijn autoriteit om cynisme en pessimisme in de Amerikaanse jeugd in te brengen. Deze onverwachte confrontatie liet Vonnegut sprakeloos, waardoor hij het podium zou verlaten zonder een bevredigende reactie.
Dit moment weerspiegelt de complexiteit van een publieke figuur en een leider. Het benadrukt de verantwoordelijkheden die gepaard gaan met het beïnvloeden van jongere generaties en de uitdaging om hun zorgen over de wereld aan te pakken. Vonnegut's openhartige erkenning van zijn onvermogen om te antwoorden toont zowel kwetsbaarheid als het gewicht van het publieke discours over maatschappelijke attitudes.