Vroeger kreeg ik een grote kick omdat ik het leven van mensen kon redden. Nu vraag ik me af wat het punt is, omdat ze toch allemaal moeten sterven. Oh, er is een punt, oké, Dunbar verzekerde hem. Is daar? Wat is het punt? Het gaat erom te voorkomen dat ze zo lang als je kunt sterven. Ja, maar wat is het voor zin, omdat ze allemaal moeten sterven? De truc is daar niet over na te denken. Let niet op de truc. Wat is het punt in godsnaam? Dunbar dacht een paar ogenblikken in stilte na. Wie weet het.
(I used to get a big kick out of saving people's lives. Now I wonder what the hell's the point, since they all have to die anyway.Oh, there's a point, all right, Dunbar assured him.Is there? What's the point?The point is to keep them from dying as long as you can.Yeah, but what's the point, since they all have to die anyway?The trick is not to think about that.Never mind the trick. What the hell's the point?Dunbar pondered in silence for a few moments. Who the hell knows.)
Het fragment uit Joseph Heller's "Catch-22" weerspiegelt een diep existentieel dilemma waarmee de personages worden geconfronteerd. Eén personage drukt desillusie uit met de waarde van het redden van levens wanneer de dood onvermijdelijk is. Deze ondervraging geeft een gevoel van zinloosheid in hun inspanningen, terwijl hij worstelt met het idee dat ondanks zijn inspanningen, iedereen uiteindelijk hetzelfde lot van de dood voldoet.
De reactie van Dunbar benadrukt de spanning tussen de wens om het leven te verlengen en de acceptatie van sterfte. Zijn stilte suggereert dat ook hij het moeilijk vindt om een duidelijk doel te onderscheiden. Uiteindelijk erkennen ze allebei dat hoewel het doel is om het leven zo lang mogelijk te verlengen, de grotere kwestie van betekenis onbeantwoord blijft, ter illustratie van de complexiteit van het leven, de dood en de menselijke ervaring.