Afdrukbare mannen in het squadron zoals Dobbs en Captain Flume waren zo diep gestoord door de gillende nachtmerries van Hungry Joe dat ze zouden beginnen te schreeuwen van hun eigen nachtmerries, en de piercing obsceniteiten die ze elke nacht in de squadron liepen in de squadron in de squadron in de squadron in de squadron in de squadron in de squadron in de squadron in de squadron in de squadron in de squadron staande tegen elkaar in de duisternis in de duisternis in de duisternis in de duisternis in de duisternis in de duisternis in de duisternis in de duisternis in de duisternis in de duisternis in de duisternis in de duisternis gooide met de vilte minds.
(Impressionable men in the squadron like Dobbs and Captain Flume were so deeply disturbed by Hungry Joe's shrieking nightmares that they woudl begin to have shrieking nightmares of their own, and the piercing obscenities they flung into the air every night from their separate places in the squadron rang against each other in the darkness romantically like the mating calls of songbirds with filthy minds.)
In het verhaal worden personages als Dobbs en Captain Flume in toenemende mate getroffen door de intense en verontrustende nachtmerries van Hungry Joe. Ze merken dat ze de horror delen terwijl hun eigen dromen transformeren in soortgelijke nachtmerrieachtige ervaringen, met de kracht van collectief trauma binnen het squadron.
Deze gedeelde psychologische onrust manifesteert zich in de vorm van luide en obscene uitbarstingen tijdens de nacht. Deze uitingen, hoewel gevuld met wanhoop, nemen een poëtische kwaliteit aan terwijl ze resoneren in het donker, die doen denken aan vogelgezang, zij het besmet met een groteske draai. De vergelijking benadrukt het bizarre kruispunt van schoonheid en horror in hun ervaringen.