In het verhaal worden personages als Dobbs en Captain Flume in toenemende mate getroffen door de intense en verontrustende nachtmerries van Hungry Joe. Ze merken dat ze de horror delen terwijl hun eigen dromen transformeren in soortgelijke nachtmerrieachtige ervaringen, met de kracht van collectief trauma binnen het squadron.
Deze gedeelde psychologische onrust manifesteert zich in de vorm van luide en obscene uitbarstingen tijdens de nacht. Deze uitingen, hoewel gevuld met wanhoop, nemen een poëtische kwaliteit aan terwijl ze resoneren in het donker, die doen denken aan vogelgezang, zij het besmet met een groteske draai. De vergelijking benadrukt het bizarre kruispunt van schoonheid en horror in hun ervaringen.