Op een dwaze en luide manier had hij politiek betoogd; Hij was onbeleefd geweest in zijn oneens, en alleen de behuizing tact van zijn gastheer was voldoende om de avond te redden. Hoeveel ik moet leren, dacht Childan. Ze zijn zo sierlijk en beleefd. En ik-de witte barbaar. Het is waar.
(In a foolish and loud manner he had argued politics; he had been rude in his disagreeing, and only the adroit tact of his host had sufficed to save the evening. How much I have to learn, Childan thought. They're so graceful and polite. And I-the white barbarian. It is true.)
In het verhaal reflecteert Childan op zijn gedrag tijdens een politieke discussie die onaangenaam werd vanwege zijn luide en dwaze argumenten. Zijn grofheid in meningsverschillen verwende bijna de avond, maar de bekwame tact van zijn gastheer slaagde erin de spanning te verspreiden en de situatie te redden. Deze ervaring benadrukte zijn eigen tekortkomingen in sociale gratie en decorum.
Childan voelt een gevoel van ontoereikendheid en vergelijkt zichzelf met de mensen om hem heen die meer verfijnd en beleefd zijn. Hij herkent zijn eigen gedrag als ruw en barbaars in tegenstelling tot de verfijnde manieren van anderen, waardoor hij zich ertoe bracht te beseffen hoeveel hij te leren heeft over etiquette en communicatie.