In een nerveuze samenleving waar het imago van een man vaak belangrijker is dan zijn realiteit, zijn de enige mensen die het zich kunnen veroorloven om hun drugsmenu's te adverteren, degenen die niets te verliezen hebben.
(In a nervous society where a man's image is frequently more important than his reality, the only people who can afford to advertise their drug menus are those with nothing to lose.)
In een samenleving die zich bezighoudt met optredens, geven individuen vaak prioriteit aan hoe ze worden waargenomen boven hun ware zelf. Deze obsessie met afbeelding kan leiden tot een oppervlakkige omgeving waar authenticiteit wordt ondermijnd. In een dergelijk landschap zijn degenen die weinig te beschermen of winnen de enigen die moedig genoeg zijn om openlijk hun overtredingen of onconventionele keuzes te laten zien, inclusief hun ondeugden.
De observatie van Hunter S. Thompson benadrukt de ironie van kwetsbaarheid en authenticiteit. Degenen met het meest te verliezen zijn meestal voorzichtig met het blootleggen van hun fouten, terwijl degenen die zijn bevrijd van de gevolgen van hun acties het risico lopen zich openlijk te presenteren, ongeacht het maatschappelijk oordeel. Dit creëert een paradoxale dynamiek waarin eerlijkheid alleen kan komen onder degenen die al gemarginaliseerd zijn.