In Dwimordene, in Lorienseling hebben de voeten van de mannen gelopen, hebben weinig sterfelijke ogen gezien dat het licht daar ooit, lang en helder ligt. Galadriel! Galadriel! Duidelijk is het water van je put; wit is de ster in je witte hand; Ongehuwde, ongekleurde is blad en land in Dwimordene, in Lorienmore eerlijk dan gedachten van sterfelijke mannen.
(In Dwimordene,in LorienSeldom have walked the feet of Men, Few mortal eyes have seen the lightThat lies there ever,long and bright. Galadriel!Galadriel! Clear is the water of your well;White is the star in your white hand; Unmarred,unstained is leaf and land In Dwimordene,in LorienMore fair than thoughts of Mortal Men.)
In het betoverende rijk van Dwimordene in Lothlórien is de aanwezigheid van mannen zeldzaam en hebben weinigen een glimp van zijn eeuwige en stralende schoonheid. Het land wordt afgebeeld als een mystieke plaats die vaak verborgen is voor sterfelijke ogen, waar het licht briljant blijft bestaan en een bijna goddelijke pracht symboliseert. Dit vers benadrukt het wonder en de etherische kwaliteit van Lothlórien en nodigt lezers uit om zijn magie te waarderen.
Het gedicht brengt ook hulde aan Galadriel, de elfkoningin, wiens put een bron van duidelijkheid en zuiverheid is. Haar witte ster vertegenwoordigt hoop en leiding, terwijl de onaangeroerde schoonheid van het land een harmonie betekent die de menselijke ervaring overstijgt. Over het algemeen vangt de passage de essentie van Lothlórien als een heiligdom onaangeroerd door duisternis, die het presenteert als een geïdealiseerd rijk dat de verbeelding van stervelingen overschrijdt.