In de weerspiegeling van het water ervaart de hoofdrolspeler een stroom van gekoesterde herinneringen uit haar jeugd. De levendige herinneringen omvatten tedere momenten zoals haar moeder die haar welterusten aanbiedt, vreugdevolle tijden brachten doorgebracht geschenken en speelse ervaringen zoals op haar eerste fiets rijden. Deze herinneringen fungeren als een schat aan liefde en onschuld, allemaal toegankelijk op dat vluchtige moment alsof een kluis uit haar verleden is ontgrendeld.
Overweegt waarom deze gevoelens van genegenheid nooit eerder opdoken, leert ze van Lorraine dat we onze littekens vaak meer vasthouden dan onze genezing. De hoofdrolspeler reflecteert op de duidelijkheid van pijn in het verleden en realiseert zich dat genezing minder vaak wordt erkend. Het benadrukt de menselijke neiging om pijn duidelijk te onthouden, terwijl de momenten van restauratie en vreugde kunnen vervagen in de achtergrond.