In de weerspiegeling van het water zag ze alleen maar liefdevolle scènes uit haar jeugd, talloze herinneringen, haar moeder kuste haar goede nacht, een nieuw speelgoed uitpakken, slagroom op pannenkoeken ploffen, Annie op haar eerste fiets zetten, een gescheurde jurk naaien, een buis delen van een buis van Lippenstift, op een knop drukken naar Annie's favoriete radiostation. Het was alsof iemand een kluis ontgrendelde en al deze goede herinneringen konden tegelijkertijd worden onderzocht. Waarom voelde ik dit niet eerder? fluisterde ze. Omdat we omhelzen zijn littekens meer dan onze genezing, zei Lorraine. We kunnen ons de exacte dag herinneren dat we gewond zijn geraakt, maar wie herinnert zich de dag dat de wond weg was?
(In the water's reflection she saw only loving scenes from her childhood, countless memories, her mother kissing her good night, unwrapping a new toy, plopping whipped cream onto pancakes, putting Annie on her first bicycle, stitching a ripped dress, sharing a tube of lipstick, pushing a button to Annie's favorite radio station. It was as if someone unlocked a vault and all these fond recollections could be examined at once.Why didn't I feel this before? she whispered. Because we embrace are scars more than our healing, Lorraine said. We can recall the exact day we got hurt, but who remembers the day the wound was gone?)
In de weerspiegeling van het water ervaart de hoofdrolspeler een stroom van gekoesterde herinneringen uit haar jeugd. De levendige herinneringen omvatten tedere momenten zoals haar moeder die haar welterusten aanbiedt, vreugdevolle tijden brachten doorgebracht geschenken en speelse ervaringen zoals op haar eerste fiets rijden. Deze herinneringen fungeren als een schat aan liefde en onschuld, allemaal toegankelijk op dat vluchtige moment alsof een kluis uit haar verleden is ontgrendeld.
Overweegt waarom deze gevoelens van genegenheid nooit eerder opdoken, leert ze van Lorraine dat we onze littekens vaak meer vasthouden dan onze genezing. De hoofdrolspeler reflecteert op de duidelijkheid van pijn in het verleden en realiseert zich dat genezing minder vaak wordt erkend. Het benadrukt de menselijke neiging om pijn duidelijk te onthouden, terwijl de momenten van restauratie en vreugde kunnen vervagen in de achtergrond.