Isabel had een vaste opvattingen over morele nabijheid en de verplichtingen die het creëerde. We kunnen niet kiezen voor de situaties waarin we betrokken raken bij dit leven; We zijn erin verstrikt, of we het nu leuk vinden of niet. Als de een de behoefte aan een ander tegenkomt, vanwege wie men toevallig is, of waar iemand zich toevallig bevindt, en men is in een positie om te helpen, dan zou men dit moeten doen. Het was zo simpel.
(Isabel had firm views on moral proximity and the obligations it created. WE cannot choose the situations in which we become involved in this life; we are caught up in them whether we like it or not. If one encounters the need for another, because of who one happens to be, or where one happens to find oneself, and one is in a position to help, then one should do so. It was as simple as that.)
Isabel had sterke meningen over het concept van morele nabijheid en de verantwoordelijkheden die hieruit voortkomen. Ze geloofde dat individuen geen controle hebben over de omstandigheden die hen in contact brengen met anderen in nood. Ongeacht persoonlijke voorkeuren of gevoelens, bevinden mensen zich vaak in situaties waarin ze het lijden of moeilijkheden van anderen tegenkomen.
Voor Isabel is de reactie op deze ontmoetingen eenvoudig: als iemand de capaciteit heeft om hulp te bieden, zijn ze ethisch verplicht om dit te doen. Dit perspectief benadrukt het belang van het herkennen van iemands rol in de onderlinge verbondenheid van menselijke ervaringen en suggereert dat anderen helpen een fundamentele verantwoordelijkheid is die inherent is aan ons gedeelde bestaan.