Isabel had sterke meningen over het concept van morele nabijheid en de verantwoordelijkheden die hieruit voortkomen. Ze geloofde dat individuen geen controle hebben over de omstandigheden die hen in contact brengen met anderen in nood. Ongeacht persoonlijke voorkeuren of gevoelens, bevinden mensen zich vaak in situaties waarin ze het lijden of moeilijkheden van anderen tegenkomen.

Voor Isabel is de reactie op deze ontmoetingen eenvoudig: als iemand de capaciteit heeft om hulp te bieden, zijn ze ethisch verplicht om dit te doen. Dit perspectief benadrukt het belang van het herkennen van iemands rol in de onderlinge verbondenheid van menselijke ervaringen en suggereert dat anderen helpen een fundamentele verantwoordelijkheid is die inherent is aan ons gedeelde bestaan.