Het had haar genoegen gegeven om dingen voor hem te doen in zijn leven, en nu was het een genoegen om dingen voor zijn geheugen te doen. Maar de herinnering aan een vader ging pas tot nu toe.
(It had given her pleasure to do things for him in his lifetime, and now it was a pleasure to do things for his memory. But the memory of a father went only so far.)
De hoofdrolspeler vindt vreugde in het uitvoeren van vriendelijke daden voor iemand waar ze tijdens zijn leven om gaf en blijft zijn geheugen eren door haar acties. De genegenheid die ze voor hem had, biedt comfort en motivatie en illustreert hoe herinneringen zinvolle gebaren kunnen inspireren, zelfs nadat een persoon is overleden.
Het besef dringt echter op dat het comfort voortkomt uit herinneringen zijn grenzen heeft. Hoewel het eren van de erfenis van haar vader haar voldoening brengt, erkent ze dat herinneringen alleen haar niet volledig kunnen ondersteunen. Dit weerspiegelt een dieper begrip van de tijdelijke aard van relaties en het belang van het in evenwicht brengen van herinneringen met het nastreven van haar eigen leven en geluk.