Het was wonderbaarlijk. Het was bijna helemaal geen truc, hij zag, om vice in deugd te veranderen en te laster in waarheid, impotentie in onthouding, arrogantie in nederigheid, plundering in filantropie, diefstal in eer, godslastering in wijsheid, brutaliteit in patriottisme en sadisme in gerechtigheid. Iedereen zou het kunnen doen; Het vereiste helemaal geen hersenen. Het vereiste alleen geen karakter.
(It was miraculous. It was almost no trick at all, he saw, to turn vice into virtue and slander into truth, impotence into abstinence, arrogance into humility, plunder into philanthropy, thievery into honor, blasphemy into wisdom, brutality into patriotism, and sadism into justice. Anybody could do it; it required no brains at all. It merely required no character.)
In "Catch-22" van Joseph Heller, reflecteert de hoofdrolspeler op het gemak van het transformeren van moreel twijfelachtige acties in schijnbaar deugdzame acties. Hij merkt op dat het geen intelligentie of vaardigheid vereist; Het vereist eerder een gebrek aan morele integriteit. Deze observatie benadrukt een cynische kijk op de samenleving, waar actioneel actioneel als fout wordt beschouwd, kunnen worden herformuleerd om nobel te lijken door manipulatie van taal en perceptie.
Het verhaal suggereert dat dergelijke verstoringen van moraliteit gemeengoed zijn en de menselijke neiging bekritiseert om onethisch gedrag te rationaliseren. Door deze conversies te presenteren als eenvoudig te bereiken, onderstreept Heller de absurditeit en hypocrisie die aanwezig zijn in individuen en systemen die prioriteit geven aan verschijningen boven echte ethische waarden.