Kinderen hadden geen enorme rugzakken toen ik van hun leeftijd was. We hadden helemaal geen rugzakken. Nu leek het erop dat alle kinderen ze hadden. Je zag kleine tweede-klassers voorovergebogen als Sherpas, zichzelf door de schooldeuren slepen onder het gewicht van hun packs. Sommige kinderen hadden hun packs op rollen en sleepten ze als bagage op de luchthaven. Ik heb hier niets van begrepen. De wereld werd digitaal; Alles was kleiner en lichter. Maar kinderen op school kregen meer gewicht dan ooit.
(Kids didn't have huge backpacks when I was their age. We didn't have backpacks at all. Now it seemed all the kids had them. You saw little second-graders bent over like sherpas, dragging themselves through the school doors under the weight of their packs. Some of the kids had their packs on rollers, hauling them like luggage at the airport. I didn't understand any of this. The world was becoming digital; everything was smaller and lighter. But kids at school lugged more weight than ever.)
De auteur reflecteert op de verschillen tussen zijn jeugd en de ervaring van de huidige generatie, met name met betrekking tot schoolbenodigdheden. Hij merkt op dat toen hij jong was, kinderen geen rugzakken gebruikten, een schril contrast met de studenten van vandaag die zwaar door hen worden belast. Jonge kinderen worstelen vaak om oversized tassen te dragen waardoor ze eruit zien alsof ze overmatig gewicht dragen, waarbij sommige zelfs het gebruik van rollende rugzakken gebruiken om de lading te verlichten.
Deze observatie roept een gevoel van verwarring voor de auteur op, terwijl de samenleving naar een meer digitale levensstijl gaat waar dingen kleiner en lichter worden. Ondanks de technologische vooruitgang moeten kinderen dan ooit zwaardere items dragen dan ooit tevoren, waardoor een merkwaardige ontkoppeling tussen evoluerende technologie en traditionele schooleisen wordt belicht.